Żywe kultury literatury

 "Żywe kultury literatury" to wspólny projekt Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego i Związku Literatów Polskich w Olsztynie. Pomysłodawczynią projektu jest psycholog dr. n. med. Kamila Julia Regin z Wydziału Lekarskiego UWM. Projekt otrzymał wsparcie literatów ZLP w Olsztynie pod zarządem prezesa Andrzeja Cieślaka. Poniżej historyczne już zdjęcie z Klubu U Artystów, gdzie odbyła się pierwsza prezentacja projektu. Artykuł ukazał się w lipcu 2025 r. w czasopiśmie ANGORA.

- Celem ogólnym projektu było i jest nadanie młodemu pokoleniu systemu wartości, jakim jest dzielenie się z drugim człowiekiem częścią siebie, a dla pacjentów poszerzenie wymiaru psychoterapeutycznego w szerokim spektrum ich jestestwa – dr n. med. Kamila Julia Regin, Wydział Lekarski Collegium Medicum UWM w Olsztynie.

- Pigułki literackie kierowane do umysłów chorych poprzez słuchanie i czytanie oddalają złe nastroje, niwelują sufitową niemoc i bezczynność, przenoszą pacjentów z trwogi i lęków w świat pozytywnego myślenia, a nawet skłaniają do samodzielnego tworzenia, pisania poezji czy prozy, spisywania osobistych przeżyć, darmowego dzielenie się poradami leczniczymi nabytymi w trakcie rekonwalescencji… wreszcie wzajemnego uczenia się dobrostanu – Andrzej Cieślak, prezes Związku Literatów Polskich Oddział w Olsztynie.

dialogi bibliotekarki

N: - Dzika mrówka!

B: - Gdzie?

N: - Na kurierskim szlaku.

B: - Biedula, zadepczą…

N: - Ale to tytuł taki :)

B: - Książki?  A numer jaki?

N: - Zero…

B: - Nie ma numeru?

N: - Jest!

B: - A mówisz, że zero.

N: - 022-051...

B: - To nie nasz, to z muzoteki 

N: - To czemu od razu nie mówisz?

B: - Bo krzyknęłaś, że dzika mrówka, to myślałam, że mrówka. 

Dzika Mrówka na kurierskim szlaku

Perepeczko, Andrzej; Orlińska, Wanda

 

dialogi bibliotekarki

 - Czy pani już to czytała?

- Yhy.

- No to pani już wie, że profesorowa była oszustką i mąż ją zabił. 

- Ale nie do końca... 

- Nie do końca ją zabił?

- Nie do końca czytałam. 

dialogi bibliotekarki

 - Bożeniu, weź te książki i przerzuć je z archiwum do archiwum.

- Hę?

- No, z góry na dół.  

dialogi bibliotekarki

- Bożeniu, a jak zadzwoni szef, to co mu powiedzieć?

- Że jestem.

- A jak ciebie nie będzie?

- Zawsze jak mnie nie ma, to jestem :) 

recenzja Czubka cd Wszyscy, wszystko, wszędzie

Audiobook zbioru opowiadań Czubek już w sprzedaży, a także na Storytel :) 

A oto kolejna recenzja:  

"Bohaterowie, wisząc na marginesie życiorysów, gdzie ból staje się niewygodnym towarzyszem, nie akceptują swoich odczuć, społecznych wymogów. Wielu z nich nieustannie tłumaczy sobie, kim są, szuka sposobów na radzenie sobie z samym sobą, na dopasowanie się. Każdy z nich to jednocześnie indywiduum i tłum.

Tematy, trudne i ważne, przepracowywane są z niepowodującą wyrzutów sumienia lekkością i humorem."
Monika Stępień, poetka, plastyczka, menager kultury. Zajmuje się poezją i debiutami poetyckimi także naukowo.

Recenzja Czubka cd.

 Czubek... ja już o nim prawie zapomniałam. Audiobook już w sprzedaży i na Storytel

A tu nagle recenzja od Al, aż się uśmiechnęłam :)    

"Czubek" to zbiór siedmiu opowiadań autorstwa Bożeny Kraczkowskiej, który zbiera mieszane opinie. Niektórzy czytelnicy chwalą oryginalny styl autorki, bogaty w metafory i niejednoznaczne przesłania, a także głębię poruszanych tematów, takich jak miłość, samotność, czy poszukiwanie szczęścia. Inni z kolei uważają, że język Kraczkowskiej jest trudny w odbiorze, a opowiadania wymagają skupienia i czasu, co może zniechęcać. Pozytywne opinie:

• Oryginalny styl:

  Autorka stosuje metafory i język, który nie jest typowy dla literatury popularnej, co dla niektórych czytelników jest dużym atutem.
• Głębokie tematy:

  Opowiadania poruszają ważne i uniwersalne tematy, skłaniające do refleksji nad życiem i ludzkimi emocjami.
• Nieoczywistość:

  Brak prostych rozwiązań i podawania wszystkiego na tacy, zmusza czytelnika do samodzielnego interpretowania i analizowania treści.
• Ilustracje:

  Doskonałe ilustracje autorstwa Marjeli Flow, które współgrają z treścią opowiadań. 
• 
  
• Trudny odbiór:

• Niektórzy czytelnicy uważają, że język Kraczkowskiej jest zbyt skomplikowany i męczący w odbiorze.
• Wymagająca lektura:

  Konieczność skupienia i poświęcenia czasu na zrozumienie opowiadań może być przeszkodą dla osób szukających lekkiej i szybkiej lektury.
• Brak jednoznaczności:

  Niektórzy czytelnicy oczekują bardziej klarownego przekazu i prostszych rozwiązań, co w przypadku "Czubka" może nie być spełnione. 
• 
  
• Podsumowując: 
• "Czubek" to zbiór opowiadań dla czytelników, którzy cenią sobie oryginalny styl, głębokie tematy i nie boją się wyzwań intelektualnych. Osoby preferujące lżejszą literaturę mogą uznać lekturę za trudną i męczącą. 

Dziękuję Al :) 

audiobook Czubek

 Właśnie ukazał się audiobook mojego zbioru opowiadań "Czubek" :) zawiera wszystkie opowiadania, ciekawa jestem jak słucha się mojego faworyta, czyli "Pająka", mam słabość do tego opowiadania :) 

Czyta: Joanna Gleń 

zapraszam do wysłuchania

https://www.empik.com/czubek-kraczkowska-bozena,p1626581384,ebooki-i-mp3-p

Czyta aktorka Joanna Gleń

załączam też najnowszą recenzję z Rynek-ksiazki.pl

"Są książki, które przeczytamy i odstawiamy na półkę. Może jeszcze porozmawiamy o nich w gronie znajomych. Może po jakimś czasie wrócimy do tytułu. Ale do takich książek nie należy „Czubek” Bożeny Kraczkowskiej. Siedem historii napisanych z językowym szaleństwem zjednują sobie czytelnika od razu i dawkują mu informacje, zmuszają do uważnego czytania, do zanurzenia się w problemach, które gdzieś po drodze dotykają każdego z nas. Autorka czuje się bardzo dobrze tak w poezji, jak i w prozie. A jeśli używa wulgaryzmów, to nie nadużywa ich, co się ceni, bo w niektórych lekturach jest ich nadmiar i jest to męczące. „Czubek” to książka zilustrowana intrygującymi, niepokojącymi obrazami, a jednak świetnie współgrającymi z losami bohaterów kolejnych historii. Ilustracje wykonała Marjela Flow Ef."

Andrzej Ziemiański w Olsztynie

10 lipca miałam ogromną przyjemność moderowania spotkania z Andrzejem Ziemiańskim, wrocławskim pisarzem, autorem powieści fantasy, science fiction. Próbowałam policzyć książki, które napisał i wyszło mi dobrze ponad 30. Zapytany o to autor odpowiedział z uśmiechem, że nie wie, nie liczy, pisze :)   

To spotkanie było dla mnie czymś niezwykłym - pierwszy raz miałam okazję "porozmawiać" z fikcyjną wyobraźnią, wyobraźnia generującą fantastyczne opowieści. Do tej pory poruszałam się w przestrzeniach też wyobrażonych, ale jednak solidnie zaczepionych o ziemskie urwiska :) 

Autor kilka razy stwierdził, że to nie on pisze książki a czytelnicy. Że słowa przepuszczone przez ich wyobraźnię są dopiero pełną opowieścią. Dużo w tym prawdy, bo przecież bohaterowie jego książek żyją własnym życiem – sami wybierają gatunek i formę opowieści. 

Największą popularność przyniosła mu „Achaja”. Stale wznawiane trzy tomy serii wciąż cieszą się ogromnym zainteresowaniem. Cykl „Achaja” to także jedna z najbardziej kasowych serii w polskiej literaturze.

Pierwsze dwa tomy „Achai” nominowane były do Nagrody im. Janusza A. Zajdla. Drugi tom otrzymał w 2004 roku Nagrodę Nautilus.

W tym roku ukazała się nowa książka Ziemiańskiego - Virion. Legenda Miecza. I na jednym tomie się nie skończyło :) 

Spotkanie z Andrzejem Ziemiańskim odbyło się 10.07.2025 r. w czytelni WBP w Olsztynie, w ramach projektu Dyskusyjne Kluby Książki, który jest finansowany ze środków Instytutu Książki pochodzących z dotacji celowej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz współfinansowany przez Samorząd Województwa Warmińsko-Mazurskiego. 

studium wiersza 2 - Nie wie-wie

Nie wie-wie

/blizny/

młody wilczek

ostrzy zęby

Jutro draśnie sarnę

 

*Leszy srebrzy  

twarz księżyca

życie się domyka.  

 

*Leszy – bóg lasu

 

studium wiersza 1 - Nie wie-wie

 

Nie wie-wie

/blizny/ 

Młody, psotny wilczek tarza się w zieleni 

Jutro draśnie sarnę, jeszcze o tym nie wie. 

 

Wilk w oku księżyca drze pazurem ziemię,

życie się wymyka, jeszcze o tym nie wie  

Zieloną poziomkę barwi krew soczysta

księżyc w oku wilka

właśnie się zamyka.

Studium wiersza 4 – Droga nieoczywista

 

Droga nieoczywista

/blizny/

Droga, rozstaje,

u stóp krzewinki

bez horyzontu

niedorzeczne.

Lawiny w dłoniach forsują uciekę

Nie zawsze można zawrócić.

studium wiersza 3 – droga nieoczywista

/blizny/

 Nie droga bawi, lecz jej rozstaje

u stóp krzewinki bez horyzontu

mogę wybierać niedorzecznie

wolność jest trudna, wybieram rozważnie.

Nie zawsze można zawrócić.

Lawiny w dłoniach forsują ucieczkę

Biegnę na oślep, na ślepe złamanie.

Stanęło przede mną Więc.

 

Więc powiedziało – słuchałam kamieni.

Więc ogłuszyło – ogłuchłam na słowa.

Więc oślepiło – oślepłam na ciebie.

Więc więc ma taki sens? 

Więc - istota fantasy

studium wiersza 2. - Droga nieoczywista

 

/blizny

Nie droga bawi, lecz rozwidlenia,  

Po prawej szosa, po lewej ziemia...

Zacznę od prawej, potem zawrócę.

Idę więc prawą – świerszcze marudzą.

Ruda na brzozie, dzięcioł na dębie,

jakoś nudnawo robi się, smętnie  

Zatem zawracam ku płowej ziemi

W błotnej kałuży ostre kamienie.

Boczkiem po trawie, grząskie omijam.

Rozwijam myśli, gorycz rozwijam.  

Szturmuję rowy i zapadliska

Wiatr cofa słowa, pod nogi ciska.

 

Tak czasem lubię przeczołgać duszę,

żeby nie umrzeć, żeby nie skruszeć. :) CDN.

Studium wiersza 1 - Droga nieoczywista

/ Cykl: blizny/

Nie droga mnie bawi, lecz jej rozwidlenia, dochodzę do nich często. 

Po prawej grobla, po lewej ścieżka z alternatywą krętą.

Zacznę od prawej, potem zawrócę i sprawdzę tamtą drugą.

Idę, więc idę – świerszcze marudzą, zielone mchy pachną miętą.

 

Idę więc dalej, dzięcioł na dębie, ruda terkocze w koronie

i jakoś nudno się robi, drętwo i nadal pustkę mam w głowie.

Zatem – zawracam, żeby tą drugą wejść do starego lasu. 

Po kilku metrach błotna kałuża, jak ją przeskoczyć bez kasku? 😊

 

Boczkiem, więc boczkiem, przez ostre trawy, grząskie wąwozy omijam.

Idę więc dalej, rozwijam myśli, listek goryczki rozwijam.  

Idę, więc idę, rowy-przestrogi, wiatr świszczy porywisty.

Nie rezygnuję, marzę o kawie i nagle dół kamienisty. 

Idę więc dalej.

– Przestań rymować! – wrzeszczę, ocieram czoło.   

Jeszcze przed siebie, kawałek jeszcze…

Wiatr cofa każde słowo.

 

Czy ścieżka gładka w mlecznych poduchach, czy grzęzawisko lepkie,

wybieram zawsze według zasady – miody czy smaki cierpkie?

Tak, lubię czasem przeczołgać duszę, a moja nie chce mało.  

Żeby na końcu wspólnej wędrówki zawracać jej się nie chciało. 😊